akceptacja rówieśników

comatose

Nie wątpię, że dla kazdego jest ważna. Do czego posunelibyście się chcąć być zaakceptowanym, a czego nie zrobilibyście za żadne skarby świata?

Astre · Dołączył: 26 Sty 2009 Posty: 6 Przeczytał: 0 tematów

Generalnie mam wyjebane na to co o mnie mówią inni, na siłę się nie będę pod żadne łaski wkupywać, nie potrzebuję grupy, paczki, elity, ja dam sobie radę - zwłaszcza, że we mnie jest dusza wolnego człowieka, outsidera. Nie lubię się konsultować, taka mała dygresja. Choć może i racja, że jeśli by mnie już rzeczywiście NIKT nie lubił {co raczej dość wątpliwe}to hm, nie mam pojęcia - zawsze znajdzie się ktoś inny, nienawidzę lizodupstwa. (:

Zawsze znajdzie się ktoś, kto mnie zaakceptuje i będzie on o milion razy lepszy od pseudoprzyjaciela, który by mnie lubił za tak zwane usługi.

comatose

Cadbury.

Mamy z Astre wiele wspólnego. ^^
Ja jestem typową samotniczką. Lubię samotność i nie odczuwam szczególnej potrzeby obcowania z innymi. Nie obchodzi mnie, co inni o mnie myślą. Jeżeli się komuś nie podobam, to nie musi na mnie patrzeć. Jednak jeśli już wyjdę do ludzi, to nie mam problemów z nawiązywaniem znajomości. Prawda jest taka, że czasem łatwiej mi się dogadać z nowo poznaną osobą niż ze starym znajomym. Mam jedną przyjaciółką i kilku dobrych znajomych, z którymi mogę wyskoczyć na kawę, jeśli chcę i to mi w zupełności wystarczy. Oni zaakceptowali nie taką, jaką jestem i nie potrzebuję niczego więcej. A już na pewno nie będę się silić na udawanie zajebistej super laski, żeby inni zwrócili na mnie uwagę.

aadelka

Nigdy nie robiłam nic szczególnego aby przypodobać się grupie. Można powiedzieć, że to inni chcieli się przystosować do mnie. Może nawet nieświadomie. Podobno lubię przewodzić grupie i dobrze mi to wychodzi. Smile

Mało mnie interesuje ,że komuś nie pasuje mój styl bycia jednak jeśli krytyka jest konstruktywna czasami biorę ją pod uwagę, bo nie jestem idealna.
Mam grupę przyjaciół i świetnie się dogadujemy i to wystarczy.

spongy

jak komuś nie podoba się to co robię to mam to w poważaniu. nie będę się zmieniać od tak dla nikogo.
nie jestem samotniczką, jestem bardzo towarzyska. ale nie jestem też akceptowana przez połowę mojego gimnazjum, ponieważ większość ludzi z mojej szkoły to debile, a ja uwielbiam przedrzeźniać ich zachowanie. i wszyscy mówią, że gdybym nie była taka wredna to by mnie bardziej lubili. ale po co mam się starać dla kogoś kto mnie nie interesuje? mam grupkę znajomych którzy mnie akceptują pomimo moich wad i chwała im za to. Smile

aadelka

comatose

Potrafiłabym wprowadzić drobne zmiany, ale całą się nie zmienie, to na pewno. Zresztą istnieje i zawsze znajdzie się grupa ludzi, którzy akceptują zarówno moje zalety jak i wady, trzeba po prostu odnaleźć tą grupę i trzymać się z nimi. Myślę, że nie warto zmieniać swój wygląd, a charakter to już wogóle, szczególnie kiedy po zmianach czulibyśmy się źle sami ze sobą. Chyba wtedy nie bylibyśmy sobą tylko kimś kto został wykreowany przez kogoś innego, to raczej gorsze niż miliony wad.

bezbarwna

Kiedys strasznie mi zalezalo na akceptacji rowiesnikow. Teraz szczerze nie obchodzi. Przynajmniej nie az tak bardzo. Ubiegam o akceptacje osb, na ktorych mi zalezy. Ale one raczej juz mnie zaakceptowaly, wiec nie ma problemu Shocked

Czyli odpowiedzia na pytanie co bym zrobila, aby mnie zaakceptowano jest : Nic Shocked

Yen

Akceptować muszą mnie najbliżsi; reszta moze sobie swoja akceptację włożyć tam, gdzie słoneczko nie dochodzi.
Jeżeli ktoś nie zaakceptuje mnie taką jaką jestem, to gdy sie zmienie jego akceptacja nie będzie szczera i pełna. Bo zaakceptować trzeba pewne wady; gdy sie ich pozbędę, to nie będzie juz musiał mnie akceptować.

infantylna

Tak naprawdę nie obchodzi mnie to, czy akceptuje mnie większość czy nie.
Jestem sobą - jeśli się komuś to nie podoba, to trudno. Nie zmienię się tylko po to, aby ktoś łaskawie się do mnie uśmiechnął.
Nie potrafiłabym nawet się zmienić.

Mam moich przyjaciół, którzy zaakceptowali mnie taką, jaką jestem. Więcej mi nie potrzeba do szczęścia.

Foszek · Dołączył: 28 Lut 2009 Posty: 88 Przeczytał: 0 tematów

Oczywiście, akceptacja jest ważna.
Jestem osobą która zawiera z łatwością nowe znajomości, więc nie mam z tym problemów. Nie wiem co bym zrobiła, gdybym była nieakceptowana. Zależałoby to z pewnością od sytuacji.

Eruanriel · Dołączył: 20 Mar 2009 Posty: 89 Przeczytał: 0 tematów

Mam swoje małe grono, gdzie doceniana jestem prawdziwa, szczera ja, a nie udawanie. Łatwo tak mówić "mam gdzieś, co inni o mnie myślą" dopóki oni rzeczywiście tylko "myślą". Albo jęsli jest się dla nich neutralnym. Bo jak dojdzie do zaczepek, wyzwisk, to jest gorzej. Na szczęście nie miałam styczności z takim zachowaniem, więc nie wiem jakbym się zachowała, czy próbowałabym się jakoś "unormalnić", zlać z szarym tłumem. Gdybym miała być całkiem sama, na pewno byłoby ciężko. Nie lubię i nie umiem być sama, zawsze jest przy mnie przyjaciel lub chociażby kot ;p nie zabiegam o względy jakiejś większej społeczności, zupełnie mi na tym nie zależy.